Historia ośrodka w Trzcińcu

Skrótowe kalendarium:

- 1924 - w Trzcińcu wybudowano pałac w stylu eklektycznym z obszernym założeniem parkowym

- do 1939 - pałac w rękach różnych właścicieli, ostatni umiera w obozie koncentracyjnym

- 1939-45 - pałac użytkowany przez "Hitlerjugend"

- 1945-65 - pałac okresowo użytkowany przez grupy kolonijne, junaków SP, wojsko, szkoły czaplineckie

- 1965-71 - w pałacu działa Państwowy Dom Specjalny dla dzieci głęboko upośledzonych - dyrektorem jest Ryszard Pławski, a personel stanowi  kilkanaście sióstr franciszkanek z własnym kapelanem

- 1971-89 - pałac w rękach PGR - uzytkowany jako obiekt kolonijny, mieszkania dla pracowników, magazyn

- 1990 - 17 lutego zrujnowany pałac przejmuje Zofia Langowska, podejmując remonty

- 1990 - 5 kwietnia  patronat nad "Domem Młodzieży" obejmuje Społeczne Towarzystwo Oświatowe z Warszawy

- 1990 - 17 września do pałacu przybywa pierwszych 9 wychowanków "Domu Młodzieży" (od XII chodzą do SP Broczyno)

- 1991 - do pałacu wprowadza się salezjanin ks. Kazimierz Lewandowski. Ilość wychowanków ośrodka: 21

- 1992 - pałac i ośrodek przejmuje zgromadzenie salezjańskie - pierwszym dyrektorem MOW od 1 III - ks. K. Lewandowski

- 1999 - powstaje niepubliczne Gimnazjum TS w Trzcińcu - pierwszym dyrektorem ks. K. Lewandowski

- 2000 -  salezjanie kupują od Gminy Czaplinek obiekty po wojskowej obsludze lotniska w Broczynie i po remoncie przenoszą do nich gimnazjum oraz urządzają bursę dla 35 chłopców bez postanowień sądu (w tym czasie w MOW w pałacu jest 42 wychowanków)

- 2001 - do Trzcińca przybywa ks. Leszek Zioła, zostaje przełożonym wspólnoty zakonnej, dyrektorem bursy i gimnazjum

- 2002 - pierwszy Festyn Radości i Wdzięczności

- 2002 - ośrodek otrzymuje nagrodę "Rodzina Roku 2002"

- 2002 - ks. L. Zioła wzbogaca pracę placówki o resocjalizację przez sport z udziałem społeczności lokalnej (liga salezjańska)

- 2005 - ks. Kazimierz Lewandowski przeniesiony do Szczecina, dyrektorem MOW zostaje ks. L. Zioła

- 2005 - poświęcenie nowego budynku gimnazjum, wybudowanego staraniem pilskiej prowincji salezjanów (XII)

- 2006 - w bursie pozostaje tylko 4 absolwentów, MOW powiększony do 65 wychowanków zakwaterowanych w 2 internatach

- 2007 - wspólnotę zakonną, ośrodek, gimnazjum i bursę obejmuje nowy dyrektor - ks. Tomasz Kościelny. Ilość wychowanków MOW zwiększa się do 75. Oferta ośrodka wzbogacona o metodę survivalu (biwaki)

- 2008 - ks. J. Grochowski rozwija metodę resocjalizacji przez pracę

- 2009 - wychowankowie zdobywają Mistrzostwo Polski Juniorów w piłce nożnej ulicznej

- 2009 - poświęcenie nowej sali gimnastycznej przy budynku gimnazjum (1 IX)

- 2010 - oddanie do użytku nowej sali gimnastycznej (8 III). Ilość wychowanków MOW zwiększono do 80

- 2010 - pierwsze Międzynarodowe Sympozjum Resocjalizacyjne w Trzcińcu

- 2010 - w Trzcińcu staraniem ks. J. Grochowskiego rusza 13 edycja wskrzeszonego po latach skrzatuskiego "Sejmiku Młodzieży"

- 2011 - wychowankowie zajmują I i II miejsce w XI Międzynarodowym Konkursie Stolarskim w Szczecinie

- 2011 - wychowankowie zajmują pierwsze miejsca w dwóch kategoriach XXV Ogólnopolskiego Przeglądu Twórczości Artystycznej "Kowadło"

- 2011 - praca ośrodka zostaje wzbogacona o biwaki terapeutyczne

- 2012 - wychowankowie zajmują I i III miejsce w XII Międzynarodowym Konkursie Stolarskim w Szczecinie

- 2012 - odsłonięcie i poświęcenie tablicy poświęconej ks. Kazimierzowi Lewandowskiemu

- 2012 - w ośrodku powstała Zasadnicza Szkoła Zawodowa - pierwszym dyrektorem ks. T. Kościelny

maj 2013 - pierwszy zlot byłych wychowanków salezjańskich [BWS] 

 2013-2016 - wspólnotę zakonną, ośrodek i szkoły obejmuje nowy dyrektor: ks. Arnold Zimnicki

16 sierpnia 2016 - dyrektorem wspólnoty zakonnej, SOW i GTS zostaje ks. Wiesław Psionka SDB.

Szerzej o historii opowiada Ilona Doroń (fragment jej pracy magisterskiej):

Trzciniec to niewielka miejscowość, leżąca w południowej części gminy Czaplinek, w województwie zachodniopomorskim, licząca 185 mieszkańców. Wsią sołecką jest od 1945 roku. Położona jest w odległości około 8 km na południowy - wschód od Czaplinka i około 2 km na południe od wsi Broczyno. Posiada luźną, rozproszoną zabudowę. Po południowo - wschodniej stronie skrzyżowania drogi bocznej asfaltowej ze wsi Broczyno z drogą brukowaną od szosy Czaplinek - Wałcz, znajdują się dawne tereny pałacowo - parkowe, obecnie teren Salezjańskiego Ośrodka Wychowawczego imienia świętego Jana Bosko. Pierwsze wzmianki o miejscowości pochodzą z 1768 roku, kiedy to Goltzowie wybudowali kilka domów, około 1 km za Byszkowem. Były to zabudowania przeznaczone dla pracowników folwarcznych z Byszkowa. Z biegiem czasu, po dalszej rozbudowie powstała osada i nowy majątek Goltzów. W czasach gdy dobrami Byszkowa zarządzała Barbara Agnes Wedel, posiadłość tą nazywano mokrą ziemią, co tłumaczy pochodzenie nazwy miejscowości. Miało to również swoje odzwierciedlenie w niemieckiej nazwie miejscowości z czasów zaborów Wassergrund. W latach osiemdziesiątych XIX wieku powstał w Trzcińcu park krajobrazowy, na terenie którego w roku 1924 wybudowano pałac w stylu elektycznym, jednak długo nie był on wykończony. Przed 1922 rokiem dobrami Trzcińca zarządzał właściciel Byszkowa Hans Wessel, od którego folwark w Trzcińcu przejęła rodzina Illich. Na skutek inflacji po pierwszej wojnie światowej, pałac oraz dobra Trzcińca liczące 497 hektarów ziemi uprawnej, znalazły się w stanie upadłości. W 1933 roku ziemia została rozparcelowana i uprawiało ją trzydziestu gospodarzy, zależnych od kolejnych właścicieli. Na przestrzeni lat miejscowością zarządzało wielu właścicieli, byli to Goltzowie, Falk Seligsohn, Wilhelm Wegner, Francis Blanck, Wessel, major von Wissmann, w większości byli to właściciele Byszkowa lub Broczyna . Po II wojnie światowej pałac został przejęty przez wojsko, które obsługiwało lotnisko w pobliskiej miejscowości Broczyno. Okresowo przebywali w nim junacy SP, piloci oraz robotnicy rozbudowujący lotnisko. W latach 1965 – 1971 w pałacu funkcjonował Państwowy Dom Specjalny dla dzieci głęboko upośledzonych umysłowo, którymi opiekowały się siostry Franciszkanki od Pokuty i Miłości Chrześcijańskiej . 12 listopada 1965 roku w Orliku została podpisana umowa pomiędzy przedstawicielką zgromadzenia siostrą Klarą Grzegorzewską, która przyjęła imię Myra, a dyrektorem Państwowego Domu Specjalnego dla Dzieci Niedorozwiniętych Umysłowo w Trzcińcu Ryszardem Pławskim. Zgodnie z umową siostry miały zadbać o odpowiednią ilość personelu w celu opiekowania się chorymi dziećmi, a w zamian otrzymały pokoje mieszkalne oraz miejsce na kaplicę. W początkowych stadiach działalności w Państwowym Domu Specjalnym dla Dzieci Niedorozwiniętych Umysłowo w Trzcińcu pracowało piętnaście sióstr. Franciszkanki nie tylko opiekowały się niedorozwiniętymi dziećmi, ale także szyły pościele i zajmowały się pałacem . W 1971 roku pałac został przejęty przez Państwowe Gospodarstwo Rolne. Przyjeżdżały do niego kolonie letnie, zatrzymywali się w nim żołnierze przyjeżdżający na wykopki, a w latach osiemdziesiątych pracownicy Gdańskiego Przedsiębiorstwa Robót Drogowych, którzy budowali pasy startowe na tutejszym lotnisku. W końcu lat osiemdziesiątych upadło Państwowe Gospodarstwo Rolne, pałac ulegał stopniowej dewastacji, aż do 1990 roku, kiedy to emerytowana bibliotekarka z Czaplinka Zofia Langowska przejęła go 17 lutego bieżącego roku . Obiekt przekazany został na zasadzie umowy dzierżawy, jednak z biegiem czasu właścicielem domu i przylegającego parku stało się Zgromadzenie Salezjańskie.

Z opisu lokalu sporządzonego przez Z. Langowską wynika, że pałac zlokalizowany jest na działce numer 42 o powierzchni 7,21 hektara, w którego najbliższym otoczeniu znajduje się park, boisko sportowe oraz grunty orne stanowiące bazę do prowadzenia działalności gospodarczej oraz przyuczenie do zawodu rolnik. Budowla o kubaturze 900 m3 posiada 860 m2 powierzchni mieszkalnej, stołówkę na 80 miejsc, kuchnię z zapleczem magazynowym, spiżarnię, kaplicę z zakrystią, cztery klasy lekcyjne oraz salę gimnastyczną. Oprócz tych pomieszczeń, w pałacu mieści się także warsztat stolarski, gabinet lekarski z łazienką, hal 74 m2 , sanitariaty, duży strych oraz obszerne piwnice z przeznaczeniem na kotłownię i pralnie . Stan pałacu w chwili przekazania go Z. Langowskiej wymagał kapitalnego remontu, nie było łazienek, ogrzewania, instalacji wodnej i kanalizacyjnej, szyb w oknach oraz wielu innych niezbędnych urządzeń.

Dzięki pomocy rożnych instytucji, zakładów pracy i ludzi dobrej woli udało się choć w pewnym stopniu przeprowadzić remont, a tym samym poprawić warunki mieszkaniowe młodzieży przebywającej w pałacu. Po przejęciu ośrodka Salezjanie kontynuowali prace remontowe. Z protokołu wizytacyjnego z dnia 1 lipca 1992 roku: „(...) obiekt jest w stanie kapitalnego remontu. Przy okazji prac budowlanych odkryto nowe zagrożenia w postaci kompletnie zbutwiałych stropów i zagrzybionych ścian. Dach, okna, drzwi, kanalizacja, elektryczność oczekuje na wymianę, jak i elewacja i ocieplenie budynku” . Z rozliczenia finansowo – rzeczowego remontu ośrodka z dnia 24 czerwca 1992 roku wynika, że dokonano wymiany stropów, remontowano dach, wymieniono stolarkę okienną i drzwiową, wymieniono podłogi drewniane oraz posadzki z terakoty, na ścianach ułożono boazerię oraz glazurę, wykonano prace impregnacyjne, izolujące i odgrzybiające, wymieniono tynk, pomalowano budynek wewnątrz. Poza tymi pracami przeprowadzono także elewację budynku wraz z jego zabytkowymi elementami dekoracyjnymi, założono instalację wentylacyjną kuchni i stołówki oraz instalację wodno – kanalizacyjną, jak też remont instalacji centralnego ogrzewania wraz z kotłownią. W tym czasie wyposażono również kuchnię i stołówkę, zaopatrzono ośrodek w meble, urządzono dwie klasy lekcyjne i bibliotekę . W protokole wizytacyjnym sporządzonym w 1994 roku, ujęto że w pałacu nadal prowadzone są prace remontowe, wymieniono blachę na dachu na dachówkę, uzupełniono łaty dachowe, na hallu i na korytarzu położono marmurową posadzkę oraz zrobiono łazienkę na górze . Przez kolejne lata pałac poddawany był remontom, aby zapewnić coraz lepsze warunki do rozwoju wychowanków.

W 1999 roku powstało niepubliczne Gimnazjum Towarzystwa Salezjańskiego w Trzcińcu. Rok później Rada Gminy Czaplinek przekazała salezjanom opuszczone zabudowania koszar oraz garaże po wojskowej obsłudze lotniska w Broczynie. Koszary wojskowe zostały przez Salezjanów przebudowane na bursę dla młodzieży, a garaże na warsztaty stolarskie i tymczasowe klasy szkolne. Poświęcenie budynku mieszkalnego dla wychowanków, warsztatów i sali gimnastycznej dokonano w czerwcu 2001 roku. W kolejnych latach, pod dyrekcją księdza Leszka Zioły rozpoczęto budowę obiektu szkolnego . Z informacji nadesłanych przez księdza Wojciecha Pettkę do Inspektorii Pilskiej wynika, że prace budowlane postępowały zgodnie z planem. 25 maja 2005 roku położone zostały płyty stropowe na parterze, do końca miesiąca cały strop był zbrojony i zalany, a jednocześnie rozpoczęto prace instalatorskie na parterze. 24 czerwca na piętrze położono płyty stropowe. Miesiąc później położony został dach, wstawiono w całym budynku plastikowe okna, a na początku sierpnia dokonano ocieplenia i elewacji budynku. Wewnątrz postawiono ściany działowe, rozprowadzono instalację elektryczną i sanitarną co pozwoliło na położenie tynków. W październiku położono ogrzewanie podłogowe w całym budynku, zalano posadzki, a na zewnątrz zaczęto kłaść polbruk. Po wyschnięciu posadzek rozpoczęły się prace wykończeniowe wewnątrz szkoły, położono płytki, pomalowano ściany, zamontowano drzwi. W grudniu 2005 roku obiekt został poświecony, jako wotum całej Inspektorii św. Wojciecha – z przeznaczeniem na gimnazjum . Przygotowania budynku, aby mogli się do niego wprowadzić uczniowie, nauczyciele wraz z dyrektorem i księgowością trwały do końca ferii zimowych. W tym czasie obiekt został oddany do użytku, chłopcy rozpoczęli naukę w nowych pomieszczeniach. W obecnym budynku każda klasa ma swoją salę, która jest widna i przestrzenna. Wszystkie pomieszczenie lekcyjne wyposażone zostały w jednoosobowe ławki, szafki na podręczniki oraz pomoce dydaktyczne. Oprócz świetlicy wyposażonej w sprzęt multimedialny znajduje się tu także biblioteka. W budynku mieści się również duży pokój nauczycielski, który jest miejscem spotkań nauczycieli podczas przerw lub zebrań. Przestrzenny korytarz służy jako miejsce spotkań podczas apeli i przedstawień. Poza estetycznym wyposażeniem pomieszczeń znajduje się tu także plac zieleni, na który prowadzi korytarz. Pomimo, że jest on zabudowany z czterech stron, jego urządzenie sprzyja regenerowaniu sił na świeżym powietrzu. Nowy budynek jest komfortowy i stwarza optymalne warunki dla pracy dydaktycznej i wychowawczej w duchu pedagogiki księdza Jana Bosko. W 2006 roku rozpoczęto budowę przyszkolnej sali gimnastycznej. Dzięki staraniom salezjanów i sponsorom 1 września 2009 roku dokonano poświecenia sali przez księdza Inspektora Zbigniewa Łepkę i tym samym oddano ją do użytku. Obecnie pałac, przed którym roztacza się park, służy jedynie za bursę dla kilkunastu wychowanków. Budynek jest teraz poddany remontom. Życie salezjańskiego ośrodka skupia się na terenie przejętym po wojskowej obsłudze lotniska. Kompleks składa się z czterech budynków postawionych na kształt prostokąta . To tutaj znajduje się gimnazjum, internat, sale gimnastyczne oraz warsztaty stolarskie. Pomiędzy budynkami znajduje się przestrzenny plac wyłożony polbrukiem z miejscem na boiska do piłki koszykowej, nożnej i siatkowej. Całość otoczona jest metalowym ogrodzeniem.

Działalność Salezjańskiego Młodzieżowego Ośrodka Wychowawczego w Trzcińcu

Założycielką ośrodka dla młodzieży potrzebującej pomocy w Trzcińcu jest Zofia Langowska, która 17 lutego 1990 roku otworzyła w pałacu „Dom Młodzieży” imienia świętego Jana Bosko. Pracę z młodzieżą potrzebującą wsparcia i pomocy zaczęła jednak dużo wcześniej. Udzielała ona schronienia młodym ludziom w swoim domu czyniąc to z potrzeby serca . Przychodziło do niej bardzo dużo młodych ludzi, których niestety nie mogła pomieścić – jej dom okazał się po prostu za ciasny... Przełomową, aczkolwiek tragiczną chwilą, która skłoniła Panią Zofię do poszukiwania większego obiektu, była historia pewnego siedemnastoletniego chłopca z Czaplinka. Ten młody człowiek, który nie potrafił sam uporać się z problemami, próbował kilkakrotnie porozmawiać z Panią Zofią, lecz wciąż był odsyłany, ponieważ w maleńkim mieszkaniu w bloku nie było już miejsca. Po kolejnej próbie nawiązania kontaktu, wychodząc spod domu Pani Zofii, popełnił samobójstwo... Śmierć tego młodego człowieka tak bardzo zasmuciła Panią Zofię, że postanowiła gwałtownie szukać miejsca, w którym mogłaby przyjąć wszystkich potrzebujących, młodych i zagubionych często ludzi . Po tym wydarzeniu Z. Langowska postanowiła poszukać miejsca, w którym będzie mogła pomieścić młodzież, która zwróci się do niej o pomoc. Po przejęciu pałacu rozpoczął się jego gruntowny remont, mimo to 17 września 1990 roku Z. Langowska otworzyła w nim „Dom Młodzieży” imienia świętego Jana Bosko. Z dodatku do statutu ośrodka opiekuńczo – resocjalizacyjnego dla młodzieży pod nazwą „Dom Młodzieży” imienia świętego Jana Bosko z 1990 roku wynika, iż w celu prowadzenia działalności dydaktycznej, planowano powołać przy ośrodku szkołę, na potrzeby której wydzielono w pałacu cztery pomieszczenia klasowe i jedno z przeznaczeniem na salę gimnastyczną. Ze względu na zróżnicowanie edukacyjne i rozpiętość wiekową wychowanków chciano utworzyć szkołę o podwójnym profilu działalności dydaktycznej: Szkołę Przysposobienia do Zawodu i Szkołę Podstawową dla Młodzieży Niedostosowanej Społecznie. Szkoła Podstawowa dla Młodzieży Niedostosowanej Społecznie miała zostać powołana w oparciu o program nauczania zatwierdzony przez Ministerstwo Oświaty i Wychowania z dnia 27 sierpnia 1982 roku. Planowano prowadzić działalność dydaktyczną na bazie klasy IV – VI, a po ukończeniu klasy VI uczniowie mieli być wdrażani do Szkoły Przysposobienia do Zawodu, która funkcjonowała w oparciu o założenia państwowego programu nauczania zatwierdzonego przez Ministra Oświaty i Wychowania z dnia 16 czerwca 1976 roku. Zgodnie ze statutem szkoła miała przygotowywać do zawodów: kucharz, stolarz oraz specjalność ogólno – rolnicza. Zaplecze warsztatowe przygotowujące do praktycznej znajomości zawodu dla zawodu kucharz to: kuchnia i stołówka ośrodka oraz okresowe praktyki w Szkole Gastronomicznej w Szczecinku; dla zawodu stolarz: warsztat istniejący na terenie ośrodka, praktyki okresowe w Szkole Zawodowej w Czaplinku oraz praktyki pozaszkolne w porozumieniu ze Szkoła Zawodową w Czaplinku; dla specjalności ogólno – rolniczej: gospodarstwo rolne ośrodka oraz praktyki w Państwowym Gospodarstwie Rolnym Czaplinek. Wykształcenie ogólne niezależnie od specjalności młodzież miał pobierać w utworzonej do tego celu klasie VII – VIII . Z wywiadu przeprowadzonego osobiście z Z. Langowską dnia 4 lutego 2010 roku wiadomo, że do utworzenia szkoły na terenie ośrodka nie doszło, w związku z czym wychowankowie uczęszczali do szkół podstawowych w Broczynie i w Czaplinku. Cele resocjalizacyjno – wychowawcze osiągano prowadząc internat w rodzinnej atmosferze i wychowanie poprzez pracę w duchu wartości chrześcijańskich i humanistycznych. Dużą rolę przypisywano rozwojowi kultury fizycznej, propagowaniu działań prozdrowotnych oraz rozwijaniu zainteresowań wychowanków. Współudział wychowanków w zarządzaniu domem sprzyjał budowie poczucia odpowiedzialności oraz przynależności. Pracę Z. Langowskiej wspierał ówczesny proboszcz parafii czaplineckiej, ksiądz Kazimierz Lewandowski. Dzięki staraniom Z. Langowskiej ośrodek został przekazany Zgromadzeniu Salezjańskiemu. Inspektorat Towarzystwa Salezjańskiego z siedzibą w Pile uzyskał od władz państwowych zgodę na objęcie przez Zgromadzenie tego domu, nadanie mu własności Zgromadzenia Salezjańskiego i specyfiki wychowawczej. Dom i przylegający do niego park zostały przepisane notarialnie na Zgromadzenie Salezjańskie. Pierwszym jego dyrektorem został ksiądz K. Lewandowski, którego na tym stanowisku zatwierdziło Kuratorium Oświaty i Wychowania w Koszalinie. Do pomocy miał personel świecki składający się z pięciu osób, w tym również Z. Langowską . Po przejęciu ośrodka przez Towarzystwo Salezjańskie z dniem 27 lutego 1992 roku ośrodek zmienił swe założenia i rozpoczął działalność. Od tego czasu stał się placówką resocjalizacyjno – dydaktyczną, założoną i administrowaną przez Towarzystwo Salezjańskie, przeznaczoną dla młodzieży męskiej zaniedbanej wychowawczo w wieku od 14 do 19 roku życia, a w szczególnych przypadkach do 22 roku życia. Działa w ramach istniejącego ustawodawstwa, posiada status instytucji społecznej i podlega nadzorowi pedagogicznemu kuratora oświaty. Jest instytucją niepaństwową, której głównym celem jest wychowywanie i nauczanie młodzieży. Podstawą prawną działalności Salezjańskiego Ośrodka Wychowawczego jest ustawa z dnia 7 września 1991 roku o rozwoju systemu oświaty (Dz. U. Nr 95, poz. 425), posiadanie zaświadczenia o wpisie do ewidencji placówek wychowawczych niepublicznych, prowadzonych przez kuratora oświaty oraz statut ośrodka. Celem ośrodka jest prowadzenie działalności resocjalizacyjno – dydaktycznej opartej na zasadach pedagogiki katolickiej z zachowaniem zasad tolerancji religijnej i światopoglądowej, skierowanej na rzecz potrzeb młodzieży zaniedbanej wychowawczo. Założenia wychowawcze, jak i założenia dotyczące życia wspólnotowego realizowane są według systemu prewencyjnego księdza Jana Bosko, który jest patronem ośrodka. „Dom Młodzieży” jest placówką otwartą skupiającą młodzież z całego kraju. Zamieszkiwać w nim mogło nie więcej, niż 50 wychowanków stacjonarnych, ośrodek prowadził także działalność dla młodzieży przebywającej w nim czasowo. O przyjęciu do ośrodka decydował dyrektor wraz z radą, po wcześniejszym przeprowadzeniu wywiadu środowiskowego i rozmowie z opiekunem prawnym wychowanka, jak i z nim samym. Naboru dokonywano na zasadach dobrowolności wychowanka, ale również na drodze sądowej w przypadku pozbawienia praw rodzicielskich. Ośrodek nie jest przeznaczony dla chłopców z wyrokiem sądowym za przestępstwa kryminalne. We wrześniu 1999 roku zostało utworzone Gimnazjum Towarzystwa Salezjańskiego . Powołanie szkoły, której kadrę nauczycielską tworzą pedagodzy potrafiący zrozumieć uczniów i ich problemy, wpłynęło korzystnie zarówno na proces wychowawczy, jak i dydaktyczny. Program nauczania dostosowany do potrzeb i możliwości, mobilizował uczniów i umożliwiał ukończenie szkoły. Asystencja, której rolę podkreślał patron ośrodka miała tu swe zastosowanie i zgodnie z jego słowami stała się ważnym punktem w tworzeniu więzi pomiędzy wychowankami, a wychowawcami, która jest istotna w kształtowaniu osobowości i procesie resocjalizacyjnym podopiecznych. W związku z optymalizacją działań skupionych na prawidłowym rozwoju wychowanków i opartych na pedagogice Jana Bosko do ośrodka zwracała się coraz większa liczba młodzieży. W celu sprostania narastającej liczbie zgłoszeń, w 2000 roku Salezjanie przejęli od Gminy Czaplinek opuszczone zabudowania pozostawione przez wojsko. Po przeróbce i licznych remontach w maju następnego roku otworzono nowy dom z internatem, szkołą i warsztatami. Powiększenie kompleksu mieszkalnego pozwoliło tym samym, na zwiększenie liczby wychowanków przyjmowanych do ośrodka z czterdziestu na siedemdziesięciu. Obecnie ośrodek jest placówką opiekuńczo – wychowawczą, otwartą o charakterze resocjalizacyjnym, przeznaczoną dla młodzieży męskiej, niedostosowanej społecznie w wieku od 14 do 18 lat, skierowanej na mocy postanowienia sądowego. Do ośrodka przyjmowani są chłopcy o niskim stopniu zaburzeń socjalizacyjnych, nie wymagających specjalistycznego leczenia, pochodzący z rodzin patologicznych i niewydolnych wychowawczo. Pobyt w ośrodku ustaje w wyniku zwolnienia przez sąd, który wydał orzeczenie o zastosowaniu środka wychowawczego wobec nieletniego, skierowaniu przez sąd do innej placówki wychowawczej, ukończeniu nauki w gimnazjum bez względu na wiek lub skreślenie z listy wychowanków. Skreślenie z listy następuje po nieusprawiedliwionej nieobecności trwającej dłużej niż sześć tygodni od chwili powiadomienia sądu rodzinnego nadzorującego wykonania orzeczenia, rodziców wychowanka, a także policji w miejscu lokalizacji ośrodka. Dyrektor może odmówić przyjęcia osoby, która samowolnie opuściła teren placówki lub rażąco naruszyła jej regulamin i ma ukończone 18 lat. Działalność ośrodka jest całoroczna, z organizacją ferii zimowych i letnich poza jego granicami. Na terenie ośrodka funkcjonuje gimnazjum, które zapewnia kształcenie wychowanków na tym etapie, a po jego zakończeniu istnieje możliwość kształcenia poza ośrodkiem. Priorytetowym zadaniem ośrodka jest eliminowanie przejawów zachowań niedostosowania społecznego, resocjalizacja oraz przygotowanie wychowanków do samodzielności zawodowej. Wypełnianie zadań osiągane jest poprzez wspomaganie w zakresie nabywania umiejętności życiowych, ułatwiających funkcjonowanie społeczne oraz umożliwiających powrót do środowiska rodzinnego i społecznego wychowanka, opracowanie zajęć dydaktyczno – wychowawczych i resocjalizacyjnych, jak i udzielanie pomocy opiekunom prawnym i nauczycielom w zakresie doskonalenia umiejętności niezbędnych we wspieraniu, rozpoznawaniu i rozwijaniu możliwości wychowanków oraz w pełnieniu funkcji wychowawczej i edukacyjnej. Realizacja podstawowych zadań odbywa się także dzięki podejmowaniu działań interwencyjnych, współpracy ze środowiskiem oraz pomocy w planowaniu kariery edukacyjnej i zawodowej podopiecznych. Zadania oraz założenia placówki realizowane są w oparciu o pedagogikę prewencyjną księdza Jana Bosko z uwzględnieniem zasad ogólnoludzkich. Jednostka zobligowana jest do podmiotowego traktowania wychowanków, zapewnienia im bezpieczeństwa poprzez stworzenie optymalnych warunków do rozwoju psychicznego, fizycznego i poznawczego, poszanowania i podtrzymywania związków emocjonalnych z rodziną i osobami bliskimi nienależącymi do niej. Ośrodek zobowiązany jest również do wdrażania nawyku poszanowania tradycji, aktywnego spędzania czasu wolnego i nawiązywania kontaktów interpersonalnych oraz związków emocjonalnych. Przygotowuje wychowanków do podejmowania odpowiedzialności za swe postępowanie, a także podejmuje działania mające na celu kompensację deficytów rozwojowych. Dla zwiększenia skuteczności działań resocjalizacyjnych praca wychowawcza odbywa się w grupach. Tworzą je wychowankowie różnych klas, w liczbie od 9 do 11 osób. Grupą opiekuje się wychowawca powołany przez dyrektora. Jest on odpowiedzialny za opracowanie i realizację indywidualnych planów pracy, współpracuje z pracownikami ośrodka, opiekunami prawnymi i instytucjami działającymi w środowisku lokalnym. Do obowiązków opiekuna grupy należy także opracowanie wniosków i opinii dotyczących między innymi urlopu, przeniesienia do innej placówki bądź zwolnienia z ośrodka. Zadania specjalistyczne, kulturalne, sportowe, grupowe lub indywidualne organizowane są w wymiarze nie mniejszym, niż cztery godziny tygodniowo dla każdej grupy wychowawczej. W ośrodku funkcjonuje zespół wychowawczy w skład, którego wchodzi dyrektor, wychowawca kierujący procesem wychowawczym wychowanka, pedagog, psycholog oraz w zależności od potrzeb pracownik socjalny lub inny specjalista. Zespół powołany jest w celu diagnozowania wychowanka, opracowania indywidualnego planu pracy i oczekiwanych efektów zastosowanych działań resocjalizacyjno – wychowawczych, analizowania stosowanych metod oraz okresowego oceniania rezultatów pracy z wychowankiem i jego środowiskiem rodzinnym. Z myślą o poczuciu sprawstwa wychowanków w ośrodku powołano samorząd, który tworzą wybrani na drodze głosowania podopieczni. Opiekun samorządu wybierany jest spośród pracowników z wykształceniem pedagogicznym. Samorząd służy rozwijaniu idei samorządności oraz społecznej aktywności wychowanków. Jego członkowie mogą przedstawić dyrektorowi ośrodka wnioski i opinie we wszystkich sprawach dotyczących funkcjonowania placówki. Mogą dotyczyć one w szczególności: „prawa do jawnej i umotywowanej oceny postępu w nauce, zachowaniu; prawa do organizowania życia w ośrodku umożliwiającego między innymi zachowanie właściwych proporcji między pracą na rzecz ośrodka, a możliwością rozwijania zainteresowań i zaspakajania własnych potrzeb; prawa do organizowania działalności kulturalnej, oświatowej i sportowej” . Działania samorządu nie mogą przeciwstawiać się regulaminowi ośrodka.

Dzień powszedni w Salezjańskim Ośrodku Wychowawczym rozpoczyna się o godzinie 6:30. Wtedy dyżurujący wychowawca budzi wychowanków. O 6:50 w kaplicy odbywa się wspólna modlitwa ze słówkiem na dobry dzień, a po niej wychowankowie idą na śniadanie. O 7:20 wychowankowie rozchodzą się, aby przygotować się do zajęć, które rozpoczynają się o 7:50 i trwają najdłużej do 14:00. Od 13:15 do 14:30 trwa pora obiadowa, po jej zakończeniu w zależności od przynależności do grupy A, B, lub C odbywa się praca na rzecz domu, rekreacja zorganizowana lub zajęcia świetlicowe, które łącznie trwają do godziny 18:00. Od tej pory rozpoczyna się nauka własna. Godzinę później odbywa się wspólna kolacja ze słówkiem wieczornym. Czas wolny do ciszy nocnej rozpoczynającej się o 22:00 wychowankowie wykorzystują na rekreację oraz przygotowanie do snu. W dni wolne od nauki wychowankowie mają więcej czasu na sen i na odpoczynek. Poza pracą na rzecz domu trwającą około dwóch godzin, wychowankowie chętnie spędzają czas na rozwijaniu swoich zainteresowań i uzdolnień. Uczestniczą w kółkach zainteresowań, grach zespołowych i innych formach spędzania czasu wolnego, jakie zapewnia im ośrodek. Kadrę pedagogiczną ośrodka obok salezjanów, księży i kleryków odbywających praktykę pedagogiczną tworzą osoby świeckie. Kluczowym warunkiem w doborze personelu są kompetencje zawodowe oraz zgodność z ideałami wychowawczymi propagowanymi przez księdza J. Bosko. Do obowiązków wychowawcy należy przede wszystkim zapewnienie wychowankom właściwych warunków opieki, wychowania i resocjalizacji podczas pobytu w ośrodku, dbałość o prawidłową formację wychowanków zgodną z systemem prewencyjnym księdza J. Bosko, podnoszenie kwalifikacji, współpraca z wychowawcami i opiekunami prawnymi chłopców, realizację powierzonych zadań oraz prowadzenie odpowiedniej dokumentacji. Wypełnienie zakresu obowiązków związanych z zapewnieniem wychowankom bezpieczeństwa jest możliwe poprzez asystencję, tworzenie klimatu rodzinnego, atmosfery zaufania, nadzór nad nauką własną oraz obowiązkową pracą fizyczną. Uczenie wychowanków poszanowania prawa i norm społecznych, tworzenie optymalnych warunków integralnego rozwoju, stwarzanie możliwości uczestnictwa w życiu kulturalnym i wdrażanie do zasad higieny . Zadania te poprzez proces resocjalizacyjny zmierzają do nabycia przez wychowanków zaradności życiowej i wzięcia odpowiedzialności za swoje postępowanie w dalszym życiu. Tak, więc rzetelne wypełnianie zadań wychowawczych w procesie resocjalizacyjnym odgrywa ogromną rolę w kształtowaniu osobowości podopiecznych. Pracę kadry pedagogicznej ośrodka nadzoruje dyrektor zgodnie z zasadą jednoosobowego kierownictwa i jednoosobowej odpowiedzialności. Do jego zadań należy w szczególności reprezentacja ośrodka, organizacja i koordynacja działalności dydaktycznej placówki. Zapewnienie optymalnych warunków do realizacji celów i zadań, dbałość o właściwą atmosferę i dyscyplinę pracy, sprawowanie nadzoru pedagogicznego oraz prowadzenie określonej przepisami dokumentacji. Dyrektor w wykonywaniu zadań współpracuje z wychowawcami, opiekunami prawnymi, samorządem wychowanków, kuratorami, sądami i policją. Umożliwia pracownikom ustawiczne dokształcanie i informuje o zagadnieniach pedagogicznych związanych z funkcjonowaniem ośrodka. Do pomocy może mieć wicedyrektora, którego powołuje i odwołuje w porozumieniu z organem prowadzącym. Jest kierownikiem zakładu pracy dla zatrudnionych w ośrodku pedagogów, psychologów i innych specjalistów, a także pracowników administracyjnych i obsługi .